■ دیگه به من نگو مهندس بخش عمومی

این‌جا یه جوب باریک بود؛ همین وسط. خودم ده بار با دوچرخه کله‌پا شدم توش ...

دیگه به من نگو مهندس

سخت نگیرم!؟ مگه می‌شه!؟ برق که نیست کلیدشو بزنی، خاموش بشه. از برق هم بد‌تره. خاموش نمی‌شه، ساکت هم نمی‌شه. چرا بشه؟ خب حق داره. حرف داره لابد. می‌گم مگه چه‌ش بود اون خونه‌ی نازنین هشتادساله؟ من، کتایون، حمید، حتا مادرم، همه این‌جا به دنیا اومدیم. توی همین خونه، همین‌جا بزرگ شدیم. توی همین کوچه‌ها بازی کردیم؛ حالا چرا خاموشش کنم؟ خاموشش کنم که حرف نزنه!؟ مگه حرفِ بد می‌زنه!؟

این‌جا یه جوب باریک بود؛ همین وسط. خودم ده بار با دوچرخه کله‌پا شدم توش. حالا کوش؟ این‌جا، همین‌جا یه درخت توت بود. زیر همین توت‌ها عاشق شدم. از اون پیچ ته کوچه که پیچید با آن روپوش سرمه‌ای و نون سنگکِ توی دستش، مزه‌ی توت‌ها عوض شد. راست می‌گم. حالا کوش؟ چی‌کارش کردین اون درختِ بیچاره رو؟ مگه چی‌کارتون داشت؟ نمی‌شد همون‌جا نگهش دارین؟ مگه فضا‌های شهری درخت توت نمی‌خواد؟

می‌گه: سخت نگیر
مهندس!

سخت نگیرم؟ این تویی که سخت گرفتی، برای این‌که ده‌تا لقمه‌ت بشه یازده‌‌تا، آتیش زدی به هر چیز قشنگی که ته دیگ‌مون مونده‌. نگفتم بهش، ولی کاش می‌گفتم که مهندس خودتی و جد و ‌آبادت، قوطی‌حلبی‌ساز. یه باغو می‌کنی چهل‌تا جعبه‌کفش، تحویل ملت می‌دی که وقتی دوتا شیکم زاییدن یا دو پرده گوشت اومد روی استخون‌شون، باید با پاشنه‌کش از خونه درشون بیاری. بعد به خودت می‌گی معمار!؟ چرا ساکتش کنم؟ مگه بی‌راه می‌گه این دل وامونده‌م؟ زبونم که هیچی نمی‌گه، بذار لااقل دلم حرفشو بزنه.

تو می‌دونی حوض یعنی‌چی؟ می‌دونی
هندونه‌ای که از توی حوض دربیاری و بشکنی، چه مزه‌ای داره؟ آخه پسری که خواهرشو نندازه توی حوض، پس‌فردا چطوری براش برادری کنه!؟

همه‌ی زندگی‌مونو کردیم توی اینترنت، رویا‌هامون هم که چسبیده پشت شیشه‌ی مانیتور، بس نیست؟ لا‌اقل خاطره‌هامونو بی‌خیال شین جون اموات‌تون! این چیز‌ا مهمن. تو توی این‌جور جایی بزرگ نشدی، قبول؛ ولی من که شدم! تو هم بلاخره یه‌جایی بزرگ شدی. این‌جا نه، یه‌جای دیگه. اونا رو هم با بیل‌مکانیکی بار خاور کردی رفت!؟ تو هم بلاخره یه‌همچین ‌جایی زنده شدی، بچگی کردی، سیبیل درآوردی …

اون‌جا، اون بالا یه پنجره بود به پشت‌بوم، دید داشت به خونه‌شون. به قول گلشیری، «می‌رفتم توی کوچه، این‌طرف و آن‌طرف را می‌پاییدم و می‌پریدم لب دیوار را می‌گرفتم و به یک خیز می‌رفتم بالاش. سگ کی بود ترس؟ بیدار بود، می‌شنید. می‌گفت: فضلی تویی؟ می‌گفتم: مگر یکی دیگر هم هست؟»2

من مهندس نیستم. اون مدرک دانشگاهی رو هم می‌دم با مال خودت ببر زیر یکی از همین بچگی‌ها خاکش کن؛ ولی دیگه به من نگو «مهندس».
من شاعرم …

دلم شیکست. گفتم می‌رم یه سری به خونه‌ی اجدادی می‌زنم، دلم شاد می‌شه. آخه مادربزرگ رفته، یادش که نرفته! اگر بخوام، یادم می‌آد. فقط باید بشینم کنار اون هره، زیر اون آلاچیق مو، یه علفی، چیزی بکنم توی دماغش تا بیدار بشه و دوتا نفرین حواله‌ی پدرم کنه تا جیگرم حال بیاد.
اون درخت مو کجاست؟ کوش؟ اون تراس، باغچه، باغ پشت خونه، زیر‌زمین و صندوق‌خونه، اتاق داغ روی پشت‌بوم با اون
پنجره‌ش، توالتِ ته حیاط با انباریِ کنارش …

یه نفر بچگی‌هامو دزدیده‌،
اون وسط یه حفره‌ی گنده جاش گذاشته‌ ...

پی‌نوشت:

1ـ نوشته‌ی رامین ندافی، برگرفته از شماره‌ی بیست‌وسومِ ماهنامه‌ی «مونوریل»، نشریه‌ی ایرانی‌های مقیم مالزی.

2ـ از «انفجار بزرگ»، نوشته‌ی هوشنگ گلشیری.